Nieskończona sprawa

                                        Poniedziałek, 7:35
Ania: szefie, ale to nie jest możliwe.
stary: też w to nie wierzę, jednak to jest zgłoszenie. Pomijam to, że anonimowe, ale jednak muszę to zweryfikować. Rafał zaraz będzie.
Sebastian:   znamy się z Rafałem już 10 lat i wiem, że to nie on.
stary: panie Sebastianie, nie słuchał mnie pan.  Jestem pewien, że Rafał nikogo nie zabił, ale muszę niezależnie od tego czy chcę czy nie to sprawdzić.
20 minut później. Komisariat.
Rafał: to jest jakiś żart? Prima Aprilis jest 1 kwietnia...
stary:  bardzo bym chciał aby to był żart, panie Rafale.  Niestety muszę odsunąć pana od obecnie prowadzonego śledztwa w sprawie porwania Zosi Lipiec.  Nie mam wyboru.
Rafał: szefie, ale ja tego nie zrobiłem.
 Do biura wszedł Tomek.
Tomek: mam już to zgłoszenie z centrali. Telefon był o 6:19.
 stary: dobra, puszczaj je.
 Asystent puścił nagranie. Jego treść była następująca:
-  Wydział Śledczy, słucham.
- Posłuchaj mnie! Rafał Kopacz to morderca!  Zabił faceta, strzelając mu w głowę!
- To są poważne oskarżenia. Jest pani pewna?
- Tak! Posłuchaj do cholery! Ten wasz Rafał jest mordercą!
- Jak się pani nazywa?
- nieistotne. Aresztujcie go zanim jeszcze  kogoś skrzywdzi. Ślady znajdziecie w jego domu.
 Tomek:  no i to na tyle.
 stary:  skąd dzwonił?
Tomek:  budka telefoniczna na Budzińskiego. Posłałem tam Bartka, ale nie znalazł w niej żadnych odcisków.
Rafał: i co teraz?
stary:  przestań pytać jak jakiś nowicjusz.  Sprawdzimy  twój dom i samochód. Nie mogę wykluczyć, że włamał się nawet do twojego auta. Tak na wszelki wypadek.
8:30. Dom Rafała.
 Mario:  nie wiem jak znajdujesz czas na sprzątanie.
 Rafał:  czasami sam coś ogarnę, niekiedy sprząta u mnie  syn mojego kumpla ze swoją dziewczyną.
 Bartek:  Anka, zobacz co znalazłem.
Ania: o cholera...
Jej oczom ukazał się zakrwawiony palec oraz nóż, którym prawdopodobnie go  wycięto.
 Do pokoju wszedł drugi z techników.
technik: Rafał, sprawdziliśmy twoje auto. Masz sporo śladów zeschniętej krwi na  tylnej kanapie.
Rafał: kurwa mać.
Ania: Rafał,  ty wiesz, że to za dobrze nie wygląda.  Narzędzie zbrodni w twoim domu,  krew w aucie.
Rafał:  no tak. Sprawdźcie   do kogo należy ta krew. Może  znajdziemy tego kogoś w bazie.
 12:15. Komenda.
  Ania: Rafał, jest już decyzja z góry. Nie możesz prowadzić też tego śledztwa.  Postanowili, że  na chwilę obecną odpowiadasz z wolnej stopy ale nie angażujesz się w żadne śledztwa.  No i jesteś też pod obserwacją poza komendą.
Rafał: super. Jak ja kurwa mam udowodnić to, że to nie ja to zrobiłem?!
Ania: Rafał, ja z Sebą to wyjaśnimy.  Zaufaj nam.
  W tym samym czasie do biura wszedł jakiś facet.
 facet: dzień dobry.  Chciałem zgłosić zaginięcie mojego przyjaciela.
Ania: oczywiście. Pana godność?
facet: Grzegorz Dżuma.
Ania:  wspomniał pan o jakimś zaginięciu. O co chodzi?
Grzegorz:  od wczoraj nie mam kontaktu z przyjacielem.  Dzwonię do niego, ale nie odbiera.
Ania:  proszę podać  nazwisko tego przyjaciela i adres.
Grzegorz: Artur Kłosiński, Wińska 21D/10.
Rafał: proszę powtórzyć nazwisko.
Grzegorz: Artur Kłosiński. Mieszka on na Wińskiej 21D/10. To wszystko?
Ania: tak.
 Wyszedł.
Ania: znasz go?
 Rafał:   przyjaciel z młodości.
Ania: to ty byłeś kiedyś młody?
 Rafał:  nie. Zawsze byłem starym stetryczałym padalcem.
 13:20.  Ania i Seba pojechali do domu Artura Kłosińskiego.
Ania: a co wy tu wszyscy robicie?
policjant: mamy ciało. Ofiarą jest  Artur Kłosiński, 37 lat.
Ania: cholera. Jest już Adam?
policjant: właśnie robi oględziny. A, zapomniałem wam powiedzieć. Dostaliśmy zgłoszenie od niejakiego Krzysztofa Orlina.  Siedzi  w kuchni.
Ania: dzięki. Porozmawiam z  nim.
Sebastian: jasne.
Ruszył w kierunku zwłok.
Adam: hej Seba.  Kiedy wraca Aśka?
Sebastian: jutro powinna już być. Co mamy?
Adam:  dwa strzały w głowę.  Po śmierci  odcięto mu palec serdeczny.
 Sebastian: cholera.  Mario, zabezpieczyć mi ten pistolet.
Mariusz:    zrobi się.
Sebastian: a właśnie. Kiedy nastąpił zgon?
Adam:   wczoraj, ale nie sądzę, aby leżał tu dobę.  Orientacyjnie mogę podać, że leży tu od  20-22 godzin.
Sebastian: czyli zginął  wczoraj między 15 a 17?
Adam: no mniej więcej tak  jakoś to idzie.  Postaram się na jutro o raport z sekcji zwłok.
Sebastian: miło  byłoby gdybyś zrobił go już dzisiaj.
Adam: postaram się, ale  nie lubię obiecywać.
Sebastian: najwyżej zrobisz wyjątek...
       W tym samym czasie.
listonosz: ja już wiele widziałem, ale nigdy jeszcze nie znalazłem trupa...
 Ania:  kiedy go pan znalazł?
listonosz:  około 12:30.  Miałem dla niego przesyłkę.  Pukałem, dzwoniłem przez jakieś 10 minut. W końcu coś mnie skusiło aby wejść do środka.  Tam w salonie...
Ania: spokojnie. Potem zadzwonił pan po nas?
listonosz:   to chyba jest oczywiste.  Mogę już iść?
Ania: no dobrze. Może pan iść.
 15:40. Komenda.
Ania: jest już ekspertyza balistyczna broni.  Rafał, broń z której zabito Kłosińskiego  była na ciebie zarejestrowana.
Rafał: ktoś mi ukradł broń, którą trzymam w mieszkaniu. Do komendy biorę zawsze tą służbową, a prywatna zostaje.
 Ania: to czemu nic nam wcześniej nie powiedziałeś o tej kradzieży? Rafał, spójrz na to racjonalniej.   Nie masz alibi, nie powiedziałeś nam wszystkiego, a na dodatek przeciwko tobie   świadczą dotychczasowe ślady - palec i nóż,którym  go wycięto Kłosińskiemu, znaleziona na miejscu zdarzenia broń, którą go zabito i okazuje się jeszcze, że jest ona zarejestrowana na ciebie! Ty wiesz jak to wygląda?
 Rafał: Anka, ty weź pomyśl logicznie. Gdybym miał kogoś zabijać, to   zrobiłbym to po cichu i z broni która nie jest zarejestrowana! Musiałbym być jakimś pojebem aby zabijać Kłosińskiego ze swojej broni. No, ale cóż, ty już wydałaś wyrok.
Wyszedł z biura. Po drodze potrącił Tomka, który niósł jakieś akta do archiwum. Skutkowało to tym, że  spadły one na podłogę i wszystkie papiery się rozsypały.
Tomek: Rafał, co jest?
Rafał: dajcie mi już kurwa wszyscy spokój.
  18:30.  Ania, Rafał i Sebastian usiłują wytypować podejrzanego.
 Ania: Rafał, przypominasz sobie coś? Może był to ktoś szczególny  w ostatnim czasie?
Rafał: do głowy przychodzi mi jedynie Rosłan.  Wysłał mi ostatnio kilka listów z pogróżkami.
Ania: to jest kolejna rzecz, o której nam nie powiedziałeś. Jest jeszcze coś?
Rafał:  wszystko już wiecie.
Ania: mam nadzieję.
20:45.   Ania i Seba pojechali do domu Aleksandra Rosłana.
Ania:  dobry wieczór. Szukamy Aleksandra Rosłana.
żona: Alek, uciekaj, psiarnia!
 Mężczyzna rzucił się do ucieczki. Wybiegł na ogród, jednak potknął się o   konar i się przewrócił.
Ania: Rosłan, chcieliśmy tylko pogadać.
Rosłan: ja nic nie zrobiłem.  Nic.
Ania:  będziesz miał czas na ułożenie wersji wydarzeń.
Sebastian: głowa nisko.
Zamknął  tylne drzwi, po czym wsiadł do samochodu.
23:20. Komenda. Trwa przesłuchanie  Aleksandra Rosłana.
 Ania: Rosłan, wiemy o tym, że groziłeś naszemu koledze. W zabójstwo Artura Kłosińskiego pewnie też go wrabiasz.
Aleksander: pewnie.   Aresztujecie niewinnego człowieka tylko po to aby wam wykrywalność wzrosła.
Ania: od zarzutu zabójstwa być może i jesteś niewinny,  ale wyrok za groźby karalne masz tak jak Komorowski jest prezydentem.
 Aleksander: niezbyt rozumiem..
Ania: pewny.  Dlaczego zabiłeś Kłosińskiego? Tylko dlatego aby  niewinny policjant, który cię aresztował trafił za kratki ?!
Aleksander: nie.  Ty kobieto powinnaś już szydełkować a nie w policji pracować.
Ania:  dobra, to może inaczej. Co robiłeś   wczoraj między  15 a 17?
Aleksander: nieistotne.  I jestem niewinny.
Ani: dobra,  proponuję ci układ. Przyznasz się do gróźb, a postaram się abyś nie dostał wyroku.
Aleksander: nie będę przyznawać się do czegoś, czego nie zrobiłem!
Ania: twój wybór.
 Ruszyła w kierunku drzwi.
Aleksander:  a ty gdzie idziesz?
Ania: szydełkować.
                          Wtorek, 8:30
Komenda.
 Ania: hej Tomek. Jest już Seba?
Tomek: tak. Siedzi od 6:30.  Papierkowa robota.
Ania:  dzięki.
Weszła do biura.
 Ania: hej Seba.  Mamy świadka.
Sebastian: jakiego świadka?
Ania: niejaka Prakseda  Kreślińska.
Sebastian: znów jakiś moher...
  Jak na zawołanie do biura weszła kobieta. Była może koło trzydziestki.
Prakseda: dzień dobry.
Sebastian: dzień dobry.
Prakseda:   ja jestem sąsiadką Artura Kłosińskiego.  Widziałam chyba  tego waszego zabójcę. Wszedł może w niedzielę około 15:00 do środka, wywiązała się awantura i padły ze dwa strzały. Potem wszystko ucichło.
Sebastian: jak on wyglądał?
Prakseda: łysy. Miał może 35 lat.
 Ania: czy to był on?
Pokazała jej zdjęcie Rafała, jednak nie było ono najlepszej jakości.
Prakseda: nie jestem pewna.
Ania: to pozostaje nam stworzyć portret. Seba, dzwonisz po rysownika!
Dwie godziny później, komenda.
 Portret pamięciowy jest już gotowy. Teraz nie było już żadnych wątpliwości. Gdy Prakseda wyszła,  komisarze się z nim zapoznali.
Ania: przecież to jest Rafał.
Sebastian: ja pierdolę...
 Do biura wszedł Rafał.
Rafał:  co wy macie takie miny?
Sebastian: jest portret pamięciowy prawdopodobnego zabójcy. Rafał, to jest twój portret.
 W tej samej chwili, w drzwiach pojawiło się dwóch mężczyzn.
 Zawistowski: Wydział Spraw Wewnętrznych. Jerzy Zawistowski i  Bartosz Relikt. Pan Rafał Kopacz?
Rafał: tak. We własnej osobie.
 Zawistowski: jest pan aresztowany pod zarzutem zabójstwa Artura Kłosińskiego. Proszę oddać  służbową broń i legitymację...
                                                   Ciąg dalszy nastąpi....